IRON MAIDEN 'Seventh Son of a Seventh Son' (1988) - Back To The Past
Polska wersja niżej / Polish version below
Hello, dear Metal Hellvolution readers! Today we're publishing our first article from a series we've called "Back to the Past", in which we'll be reviewing and reminiscing about metal albums from the past, that was released years ago on the current month. There will be two articles in each coming month. Today we're looking into Iron Maiden's "Seventh Son of a Seventh Son" album, which recently (namely on April, 11th) had its 32nd anniversary. We hope you'll enjoy reading our article!
Without a doubt, Iron Maiden is a band going with the times and isn't afraid to experiment. The first two albums – Iron Maiden and Killers are certainly very punk and feisty thanks to first vocalist Paul Di’Anno. With Bruce Dickinson on vocals next two albums are heavier but feisty in the same way. Also, great Piece of Mind and Powerslave albums have permanently entered the heavy metal canon.
A real breakthrough in Maiden era was the appearance of guitar synthesizers in the ’80s. Iron Maiden based on their sound wrote their next album Somewhere in Time. The sound has slightly softened, but their guitar harmonies trademark remained even more visible. After SiT the progressive era of Maiden has started. The Inspiration with this kind of rock and the participation of Michael Kenney in album session (he was a great keyboard player and a Harris’ bass technician) were significant enough, so the next Maiden album was to be a concept album, characteristic for prog rock music.
In the 1980s progressive rock was slowly returning to the mainstream after punk rock’s decade. Bands such as Marillion used Maidens harmonies (for those unfamiliar, I recommend listening to a coda of Fugazi song from the album of the same title). On April 11, 1988, The Seventh Son of a Seventh Son album was released. The album was as heavy metal as was progressive. Like The Wall by Pink Floyd it starts and ends with the same formula:
“Seven deadly sins, seven ways to win,
seven holy paths to hell and your trip begins
Seven downward slopes seven bloodied hopes
seven are your burning fires, seven your desires...”
After these words, Moonchild begins with the sequential sounds of synthesizers that were supported on the album by Michael Kenney, but the guitars that can be heard in the background leave no illusions that it is still the same good old Iron Maiden that is characteristically galloping bass and great harmonies of guitars in the chorus. At the same time, a certain mysticism and sublimity can be heard in this composition, which perfectly introduces the story of the Seventh Son
- a mysterious character who has the gift of clairvoyance. At first, Infinite Dreams is a counterweight to the dynamic predecessor. About halfway through the song, solo guitars come to the fore, and then, with Bruce Dickinson's scream, the riffs gallop begins again. I do have a problem with Can I Play with Madness. Though despite participating in the music video of Graham Chapman (winking at the fans of Monty Python, whose fans are also members of Maiden) the composition can be said simple to the pain and personally treats it on the one hand as a stepping stone from the pathos that the previous songs created, on the other hand, it slightly disturbs the whole album as devoid of weaker moments. The Evil that Men Do is one of the most popular songs that sound great live, so it's not surprising that it's almost a concert certainty. Another portion of tasty riffs and a "stadium" chorus - that's what Maiden fans like the most.
An epic title full of progressive music influences kicks off my favorite moments of this album. Choral sounds in the background, interspersed with subsequent musical miniatures neatly combined into a whole, all of which rush forward to eventually slow down in the middle giving voice to the group leader and his four strings. Organs and the recitation join the bass a while they are cut by short guitar sounds. The song keeps building up to about 7 minutes, where once again the perfect harmony of guitars serves as an introduction for the solo parts, which do not let the listener go all the way until the coda.
The Prophecy is yet another great atmospheric intro with the harmony of guitars and keyboards. The song grows again in unison with solos, in which once again Messes. Smith and Murray emphasize their artistry. Noteworthy is the acoustic coda of the song, which introduces a bit of a medieval, fairy-tale mood. In The Clairvoyant, Steve Harris gets his "5 minutes" again, where his bass solo again sets the rhythm and tempo of this song. The whole album closes with a dynamic four-minute Only The Good Die Young, which cannot be denied catchiness especially in the chorus, which stays in your head after the first hearing.
Seventh Son of a Seventh Son is an extremely coherent album, full of great guitar moments with brilliant solos and melodies at the forefront. Even cliched and predictable to pain Can I Play with Madness does not disturb the perception of the album. I admit, however, that it is one of the few albums that sound best to me as a whole. Individual songs, although great, as I mentioned above, in the best version they sound when they have compiled parts of this album. It is a pity that after recording this album Adrian Smith left the group for over a decade. However, thanks to this we have today in Iron Maiden three brilliant guitarists who complement each other very well. It is also worth adding that the whole album sounds great thanks to Martin Birch - an English sound engineer who, in addition to working with the Maiden, has cooperated with such great metal and rock music legends like Black Sabbath, Deep Purple, or Rainbow, its thanks to his mix and mastering of the seventh son album, that the album has such a magical, mystical atmosphere and overtones.
Witajcie drodzy czytelnicy Metal Hellvolution! Dzisiaj publikujemy swój pierwszy artykuł z nowej serii, którą nazwaliśmy - Back to the past! będziemy w niej recenzować i wspominać albumy metalowe z przeszłości, z aktualnego miesiąca który mamy. Będziemy robić taką serię po dwa razy w każdym nadchodzącym miesiącu. Dziś pod lupę wybraliśmy album ''Seventh Son Of A Seventh Son'' od Iron Maiden, który nie tak dawno, bo 11 kwietnia obchodził swoje 32 lecie. Serdecznie zapraszamy do przeczytania artykułu!
Bez wątpienia Iron Maiden jest zespołem, który potrafił iść z biegiem czasu i nie bał się eksperymentować. Pierwsze dwie płyty z mocno punkowym, zadziornym charakterem to
z pewnością zasługa wokalisty Paula Di’Anno, kolejne dwa z Bruce’m Dickinsonem za mikrofonem miały już w sobie więcej heavy. Świetne albumy Piece of Mind i bliskowschodni tematyką i brzmieniowo Powerslave trwale wpisały się w heavy metalowy kanon. Przełomem było pojawienie się na rynku syntezatorów gitarowych. Maiden na kolejnym studyjnym albumie ''Somewhere in Time'' oparli swój sound właśnie na nich. Brzmienie może lekko złagodniało, ale pozostał znak firmowy, uwidoczniony jeszcze bardziej – harmonie gitar. Po ''Somewhere in Time'' rozpoczął się kolejny etap rozwoju grupy. Progresywno-rockowe inspiracje oraz niewątpliwie postać Michaela Kenneya (oprócz tego, że był technicznym Steve’a Harrisa, a przy tym doskonałym klawiszowcem) dały o sobie znać i następne dzieło Brytyjczyków miało być concept albumem, charakterystycznym dla tego gatunku muzyki. Rock progresywny zresztą w latach 80. wracał powoli do łask sprzed punkowej rewolucji,
a zespoły takie jak np. Marillion chętnie sięgały po harmonię a’la Maiden (kto nie zna polecam posłuchać choćby cody utworu Fugazi z albumu o tym samym tytule). I tak 11 kwietnia 1988 roku świat poznał album ''Seventh Son of a Seventh Son'' – album tak samo jak heavymetalowy, tak samo progresywny. Spięty klamrą niczym z Pink Floydowskiej Ściany rozpoczyna się
i kończy tą samą formułą:
“Seven deadly sins, seven ways to win,
seven holy paths to hell, and your trip begins
Seven downward slopes seven bloodied hopes
seven are your burning fires, seven your desires...”
Po wspomnianym słowach - Moonchild rozpoczyna się dźwiękami sekwencyjnymi syntezatorów, które obsługiwał na albumie Michael Kenney, ale gitary, które słychać w tle nie pozostawiają złudzeń, że to dalej to samo stare, dobre Iron Maiden, czyli charakterystycznie galopujący bas i świetne harmonie gitar w refrenie. Jednocześnie słychać w tej kompozycji pewien mistycyzm oraz podniosłość, co doskonale wprowadza w historię o Siódmym Synu
– tajemniczej postaci, która posiada dar jasnowidzenia. Infinite Dreams z początku stanowi przeciwwagę dla dynamicznego poprzednika. Mniej więcej w połowie utworu do głosu dochodzą solowe gitary, a następnie wraz z krzykiem Bruce’a Dickinsona ponownie rusza galopada riffów. Z ''Can I Play with Madness'' mam pewien problem. Pomimo udziału w teledysku Grahama Chapmana (puszczenie „oczka” w stronę miłośników Monty Pythona, których fanami są także członkowie Maiden) kompozycja można powiedzieć prosta aż do bólu i osobiście traktuje ją z jednej strony jako odskocznię od tego patosu, który tworzyły poprzednie utworu, z drugiej strony trochę zaburza ona całość albumu jako pozbawionego słabszych momentów. Dalej The Evil that Men Do – jeden z najbardziej popularnych utworów Maiden, który doskonale brzmi na żywo, nie dziwi więc, że jest to niemal koncertowy pewniak. Kolejna porcja smacznych riffów i „stadionowy” refren – to co fani Maiden lubią najbardziej.
Epicka tytułowa kompozycja, w której sporo wpływów muzyki progresywnej rozpoczyna moje ulubione momenty tego albumu. Chóralne dźwięki w tle, przeplatane kolejnymi muzycznymi miniaturami zgrabnie łączonymi w całość, które pędzą do przodu by w środkowej części zwolnić i dać dojść do głosu liderowi grupy i jego czterem strunom. Gdy do basu dołączają organy i recytacja po chwili przecinają je krótkie dźwięki gitary. Całość narasta aż do ok. 7 minuty, gdzie kolejny raz doskonała harmonia gitar wprowadza do partii solowych, które nie uwalniają słuchacza aż do cody.
The Prophecy to kolejny raz na tym albumie świetne, klimatyczne intro ze współbrzmieniem gitar oraz klawiszy. Całość kolejny raz narasta partiami unisono aż do solówek, w których kolejny razy Panowie Smith i Murray podkreślają swój kunszt. Na uwagę zasługuje akustyczna coda utworu, która wprowadza trochę średniowiecznego, baśniowego nastroju. W The Clairvoyant swoje „5 minut” dostaje kolejny raz Steve Harris, gdzie to jego solo na basie ponownie wyznacza rytm i tempo tego utworu. Całość albumu zamyka dynamiczny czterominutowy Only The Good Die Young, któremu nie można odmówić chwytliwości szczególnie w refrenie, który po pierwszym przesłuchaniu zostaje w głowie.
Seventh Son of a Seventh Son to niezwykle równy album, pełen świetnych gitarowych momentów z genialnymi solówkami i melodiami na czele. Nawet sztampowy i przewidywalny do bólu Can I Play with Madness nie zaburza odbioru albumu jako całości. Przyznam jednak, że to jeden z niewielu albumów, które najlepiej brzmią dla mnie właśnie jako całość. Szkoda, że po nagraniu tego albumu na ponad dekadę opuścił grupę Adrian Smith. Jednak dzięki temu mamy dzisiaj w Iron Maiden trzech genialny gitarzystów, którzy świetnie się uzupełniają. Warto także dodać, że całość albumu świetni brzmi dzięki Martinowi Birchowi - angielskiemu realizatorowi dźwięku, który oprócz pracy z Maidenami, współpracował z takimi wielkimi legendami muzyki metalowej i rockowej jak: Black Sabbath, Deep Purple, Czy Rainbow, to dzięki jego miksie i masteringu siódmego syna, album ma taki magiczny, mistyczny klimat i wydźwięk.
Sentinel
.
.
.
.
.
.
Iron Maiden Seventh Son Of A Seventh Son UK CD album (CDLP) (373958)
#Iron Maiden #Iron Maiden fans #Seventhsonofaseventhson #metalhellvolution #metal #heavymetal #reviews #backtothepast #IronMaiden
