Cauldron Concert In Poland - Memories – 27.09.2018

Support Bands: Exist + Nation Of Wild 

                                            Polska wersja niżej / Polish version below

 When I first heard that the Canadian band Cauldron representing the Heavy Metal genre will play their concert in Poland, I was very happy because I waited for their concert for a long time and I wanted to see them live for the first time! Their gig took place in the club in Łódź called "Magnetofon" What are my impressions from this event and what I remember the most, I report below. I cordially invite you!

 When on the day of the concert I was in the "Magnetofon" club where three great bands performed that evening, the atmosphere of the whole event was very joyful and atmospheric from the very beginning. Firstly, because I saw a few faces that I know, and secondly, as I remember well, I hadn't been to a concert for a long time before this concert, so the feeling of returning to what I love, i.e. going to live music events, was something magical for me. For the first team that was support before Cauldron - Nation Of Wild, unfortunately, I was a bit late and I managed to be only at the end of their performance. I have heard little of their music, but this is a band from Łódź, so it's really worth supporting the young native and local scene of young Polish metal and rock bands. Another supporting band was Exist from Toruń, representing Thrash Metal. I liked the performance of the band and the attitude of the musicians very much. On stage, we saw very young talented guys who were doing really well already and you could see from their instrument playing that they were already very experienced. All in all, their music and riffs reminded me a bit of the Brazilian band Violator - also playing Thrash Metal. Finally, it's time for the main band and the star of the evening - Cauldron! Here, of course, everything was perfect from start to finish. First of all, a great setlist (the band played all the songs I love from them, so I was satisfied with this point) Well, there weren't that many people in front of the stage, so even though the room in the club was not small, it's a concert took the form of a rather intimate event, but it is very good, because during one song of the music group - Cauldron. Polish fans of this band, as well as all the metalheads under the stage, took the stage, and together with Cauldron they created a real Heavy Metal kettle. Metals mixed like in Chemistry, and for me, the whole situation was very similar to the music video for the song "Toxic Waltz" by Exodus, where also in this video, fans enter and jump from the stage where their beloved band is playing. Also, the sound system for Cauldron was really decent and fine for me. I am most glad that the following songs were played: "Prisoner Of The Past" "Tears Have Come" "Hold Your Fire" "Nitebreaker" and of course the best for me - "All or Nothing" and "Chained Up In Chains" Additionally, I really enjoyed the interaction of Cauldron with the audience.

  To sum up, the Cauldron concert in Poland was a decent dose of Heavy metal and I will remember this event for a very long time. Even the beer for PLN 11, which I bought with a friend and it was very diluted and watery xD, I remember very well, and in retrospect, it is a nice nostalgic return to this concert. 

Sentinel

   Gdy po raz pierwszy usłyszałem, że Kanadyjski zespół Cauldron reprezentujący gatunek Heavy Metalu zagra swój koncert w Polsce byłem mega szczęśliwy, ponieważ bardzo długo wyczekiwałem ich koncertu i chęci zobaczenia ich po raz pierwszy na żywo! Ich gig miał miejsce w Łódzkim klubie o nazwie „Magnetofon”  Jakie mam wrażenia z tego wydarzenia i co najbardziej zapamiętałem, o tym wszystkim relacjonuje poniżej. Serdecznie zapraszam! 

  Kiedy w dniu koncertu byłem już pod klubem „Magnetofon” w którym tego wieczoru wystąpiła trójka wspaniałych zespołów, to atmosfera całego eventu była od początku bardzo radosna i klimatyczna. Po pierwsze dlatego, że widziałem kilka znajomych mi twarzy, a po drugie jak dobrze pamiętam przed tym koncertem od dawna nie byłem już na koncercie, więc uczucie powrotu do tego co kocham czyli chodzenia na wydarzenia muzyczne na żywo, była dla mnie wręcz czymś magicznym. Na pierwszy zespół który był suportem przed Cauldron czyli - Nation Of Wild niestety trochę się spóźniłem i zdążyłem być tylko na końcówce ich występu. Mało usłyszałem ich muzyki, ale jest to zespół z Łodzi więc i tak naprawdę warto i trzeba wspierać młodą rodzimą i lokalną scenę młodych polskich zespołów metalowych i rockowych. Kolejnym zespołem wspierającym był pochodzący z Torunia – Exist, reprezentujący Thrash Metal. Gra zespołu jak i nastawienie muzyków bardzo mi się spodobało. Na scenie widzieliśmy bardzo młodych utalentowanych chłopaków, którzy naprawdę już bardzo dobrze sobie radzili i widać było po ich grze na instrumentach, że są już bardzo doświadczeni. W sumie ich muzyka oraz riffy trochę mi się kojarzyły z Brazylijskim zespołem Violator – również grającym Thrash Metal. W końcu przyszedł czas na główny zespół i gwiazdę wieczoru czyli – Cauldron! Tutaj oczywiście wszystko od początku do końca było perfekcyjne. Przede wszystkim świetna setlista (Zespół zagrał wszystkie kawałki, które od nich uwielbiam, a więc byłem zaspokojony jeśli chodzi o te kwestię) No i w sumie pod sceną nie było tak dużo osób więc pomimo tego, że pomieszczenie w klubie nie było jakieś małe, to koncert nabrał formę dość kameralnego wydarzenia, ale to bardzo dobrze, ponieważ podczas jednego utworu grupy muzycznej – Cauldron. Polscy fani tego zespołu, oraz wszyscy metalowcy pod sceną wbili na scenę i wraz z Cauldronem stworzyli prawdziwy Heavy Metalowy kocioł. Metale się zmieszały jak w Chemii, a mi cała sytuacja bardzo przypominała teledysk do utworu „Toxic Waltz” Exodusa, gdzie również na tym videoclipie fani wchodzą i skaczą ze sceny na której gra ich ukochany zespół. Oprócz tego nagłośnienie dla Cauldron było naprawdę jak dla mnie przyzwoite i w porządku. Najbardziej się cieszę, że zostały zagrane takie utwory jak: „Prisoner Of The Past” „Tears Have Come” „Hold Your Fire” „Nitebreaker” no i oczywiście najlepsze jak dla mnie – „All or Nothing” oraz „Chained Up In Chains”  Dodatkowo bardzo podobała mi się interakcja zespołu Cauldron z publicznością.

 Podsumowując, Koncert Cauldron w Polsce był porządną dawką Heavy metalu i to wydarzenie zapamiętam na bardzo długo. Nawet piwo za 11 złotych, które kupiłem na współkę z przyjaciółką i było bardzo rozcieńczone i wodniste xD to bardzo dobrze je wspominam, a z perspektywy czasu jest fajnym nostalgicznym powrotem właśnie do tego koncertu. 

Sentinel

.

.

#metalhellvolution, #cauldronband, #Cauldron, #heavymetal, #Heavymetalfans, #Cauldronlive, #metalmemories, #memoriesfromshows

 First Anvil Concert in Poland (2014)

Polska wersja niżej / Polish version below

  What a concert it was! Anvil played for the first time in Poland! after thirty years of existence. The Canadian Trio representing the genre of Heavy Metal and Hard Rock visited two Polish cities, Poznań and Wrocław. Due to the fact that I was closer to Poznań, I went to their concert in that city. I went to the concert with my friend Tomasz Christopher Kaczorowski, whom I cordially greet from this place! 

  A total of 6 years have passed since that concert and I can't quite remember it well, but the great concerts of great bands are never forgotten! This was also the case with Anvil this time. The band came to Poland being then on their tour called "Hope in Hell", which is the same name as their album which they were promoting then. When I visited 'Klub u Bazyla' in Poznań, what shocked me the most was the low attendance in the audience, and during the concert itself there was maybe a maximum of 30 people. For the first time, such a band plays in Poland and only just a few people? Of course, I could have expected it, because before this concert I watched a great documentary about the history of the band Anvil. A document entitled "Anvil! The Story Of Anvil ”deserved all the awards he received. A material that I think can be viewed by all those who have doubted their dreams and lost energy to pursue them. This team really is a great example that with work you can go to everything and putting effort into what we love gives us the desired success. Anvil finally, at the beginning of his career, performed in front of bands such as Metallica, Guns N 'Roses, and Motörhead (even Lemmy himself, when asked about Anvil's band, admired them very much and remembered them very well) Later, Anvil in his career was simply badly led, probably by his managers that's why they were forgotten and not as successful as the bands I mentioned above, Metallica and Guns N 'Roses, but Anvil, despite adversities, continues to work hard and make their music, and I adore them for that. They show that good art and music will defend itself. Privately, I even like their music more than the works of Guns N 'Roses or other great popular bands. Anvil shows that publicity in music and in the musical world is not so important. The most important thing is truth, heart, and being yourself in music that you simply love and are their whole life for them. Really drummer Robb Reiner and Steve "Lips" Kudlow, vocalist and guitarist Anvil showed me what the will to fight is and what metal music is about, and why for me it is the best music in the world. The members of Anvil are very sensitive people with a big heart for this music. Coming back to the concert itself. Anvil was really in great shape on it! Great setlist, the band played all my favorite pieces from the albums, which they respect the most from this band, namely albums - "Hard 'n' Heavy" (1981), "Metal On Metal"(1982), and "Forged In Fire"(1983 ) Robb Reiner, the drummer Anvil, made the most impression on me - what a drumming workshop he has! When he played his drum solo at this concert, I just couldn't take my eyes off his playing! Due to the fact that there were not too many people, the whole concert took on a very nice and cozy atmosphere. After the concert, you could talk to the members of Anvil in peace, take photos with them, and they were very happy to sign CDs and T-shirts. Really nice and very positive guys. 

  To sum up, the concert of Anvil, although it passed very quietly in Poland and quickly passed into Aether, I will never forget it! For me, these guys really play a decent mix of Canadian Hard Rock and Heavy Metal and I really enjoy listening to them. This is the concert that I will remember forever and one of the best I have attended so far in the Heavy / Hard Rock Metal genre. I hope Anvil will come to Poland again sometime in the future!

Sentinel 

  Cóż to był za koncert! Anvil zagrało wtedy po raz pierwszy w Polsce! po trzydziestu latach istnienia. Kanadyjskie Trio reprezentujące gatunek Heavy Metalu i Hard Rocka zawitało do dwóch Polskich miast, do Poznania, oraz do Wrocławia. Ja z racji tego, że bliżej miałem do Poznania wybrałem się na ich koncert właśnie do tego miasta. Na koncert wybrałem się z moim kolegą Tomaszem Christopherem Kaczorowskim, którego z tego miejsca serdecznie pozdrawiam!

  Od tego koncertu minęło już w sumie 6 lat i nie do końca mogę go dobrze pamiętać, ale znakomitych koncertów świetnych zespołów nigdy się nie zapomina! Tak było i tym razem w przypadku Anvil. Zespół zawitał do Polski będąc wtedy na swojej trasie koncertowej o nazwie „Hope in Hell” czyli nazwy takiej samej jak ich album który wtedy obecnie promowali. Kiedy zawitałem do „Klubu u Bazyla” w Poznaniu najbardziej zszokowała mnie niska frekwencja na publice, a podczas trwania samego koncertu było może maksymalnie z 30 osób. Taki zespół gra po raz pierwszy w Polsce i tylko tyle osób? Oczywiście mogłem się tego spodziewać, ponieważ przed tym koncertem obejrzałem świetny film dokumentalny właśnie o historii zespołu Anvil. Dokument pod tytułem „Anvil! The Story Of Anvil” bardzo zasłużył sobie na wszystkie przyznane mu nagrody. Materiał, który według mnie mogą obejrzeć wszystkie osoby, które zwątpiły w swoje marzenia i straciły energię do ich dążenia. Ten zespół naprawdę jest świetnym przykładem tego, że pracą można dojść do wszystkiego i włożenie wysiłku w to co kochamy daje nam upragniony sukces. Anvil w końcu na początku swojej kariery występował przed takimi zespołami Jak Metallica, Guns N’ Roses czy Motörhead (nawet sam Lemmy zapytany o zespół Anvil bardzo ich podziwiał i świetnie wspominał) Później Anvil w swojej karierze po prostu był źle poprowadzony prawdopodobnie przez swoich menadżerów, dlatego zostali zapomniani i nie odnieśli takich sukcesów jak wyżej wspomniane przeze mnie zespoły czyli Metallica i Guns N’ Roses, ale Anvil mimo przeciwności losu dalej ciężko rzetelnie pracują i robią swoją muzykę, i cholernie ich za to podziwiam. Pokazują, że dobra sztuka i muzyka sama się obroni. Prywatnie nawet ich muzyka bardziej mi się podoba niż twórczość Guns N’ Roses czy innych wielkich popularnych zespołów. Anvil pokazuję, że rozgłos w muzyce i w świecie muzycznym nie jest tak ważny. Najważniejsza jest prawdziwość,  serce i bycie sobą w muzyce, którą po prostu się kocha i jest dla nich całym ich życiem. Naprawdę perkusista Robb Reiner i Steve „Lips”  Kudlow wokalista i gitarzysta Anvil pokazali mi czym jest wola walki i na czym polega muzyka metalowa, no i dlaczego dla mnie prywatnie jest to najlepsza muzyka na świecie. Członkowie Anvil to pełni wrażliwości ludzie, z wielkim sercem dla tej muzyki. Wracając teraz do samego koncertu. Anvil byli naprawdę na nim w świetnej formie! Świetna setlista, zespół zagrał wszystkie moje ulubione kawałki z płyt, które najbardziej szanuje od tego zespołu, a są to mianowice albumy – „Hard ‘n’ Heavy (1981) „Metal On Metal” (1982) oraz „Forged In Fire” (1983) Najbardziej wrażenie zrobił na mnie Robb Reiner czyli perkusista Anvil – cóż on ma za warsztat z gry na perkusji! Kiedy zagrał na tym koncercie swoją solówkę na bębnach po prostu nie mogłem oderwać od jego gry oczu! Cały koncert dzięki temu, że nie było zbyt wielu osób nabrał bardzo fajnej i przyjemnej kameralnej atmosfery. Po koncercie można było na spokojnie porozmawiać z członkami Anvil, zrobić sobie z nimi zdjęcia, oraz bardzo chętnie podpisywali płyty i koszulki. Naprawdę przyjemni i bardzo pozytywni goście. 

  Podsumowując, Koncert Anvil chociaż przeszedł jakoś bardzo cicho w Polsce i szybko odszedł w Eter to nigdy go nie zapomnę! Dla mnie ci goście naprawdę grają porządną mieszanke Kanadyjskiego Hard Rocka z Heavy metalem i strasznie lubię ich słuchać. Jest to ten koncert który będę miał na zawsze wpisany w pamięci i jeden z najlepszych na których byłem jak do tej pory z gatunku Heavy/Hard Rock Metalu. Mam nadzieję, że Anvil ponownie kiedyś w przyszłości znów zawita do Polski! 

Sentinel

.

.

.

#metalhellvolution #Anvil #Hardrock #Heavymetal #Canadianband #canadianmetal #canadametal #memoriesfromshow #metalconcert #metalconcert #metalliveshow #Anvilband

WOLFDUSK - 'The Beginning'

Polska wersja niżej / Polish version below

    Argentinian band strikes back with a great full-length album 'The Beginning' (28th Sept. 2020).

WOLFDUSK emerged around 2006, disbanded in 2012, and thankfully came back in 2019. I'm glad they got back after all since the music they make is extremely decent to listen to while having a nice beer.

WOLFDUSK has a pretty long discography, but today I will take under examination 'The Beginning' - their latest release. It features seven tracks and lasts almost 34 minutes - quite a good duration, it surely won't make you feel bored.

Let's see what WOLFDUSK came up with if the album will provide a killer rollercoaster of decent music, deep emotions, and dark, extreme metal imagery.

Ladies and gentlemen... WOLFDUSK!

    The musical background, which hits you greatly right from the beginning, is rather doom metal, with some death metal accents and black metal points. All the instruments fit exceptionally well together, and I could certainly hear that the guitars were the main character of the release. Everything else was rather faded, which wasn't a good choice for that kind of music - they should emphasize drums a little bit more, and add some speed to the whole. Overall, the musical background was done very well, with some cool features of different metal subgenres. 

When it comes to vocals, I have to say that I tremendously enjoyed the black metal screams - they were dark, deep, filled with emotions, and scratchy enough. Although when they changed to death metal vocs, then I felt like they didn't fit at all to the music, additionally this kind of vocals isn't really my cup of tea. 

The emotional side of the release is very rich in various feelings and imagery. 'The Beginning' gives you a whole emotional experience - starting from brutal energy, through anger, darkness, and extreme metal creativity. The imagery (or vision) that I got from the album was misanthropic, dark, and a very cold one - that's what I needed!

    "The Beginning" provides you great, meaningful, and dark material. The experience, you'll get from listening to the album, will be full and rich in emotions, creative musical ideas, and mystical imagery. 

I recommend this release to people that are fond of a bit more experimental kind of metal, and those that enjoy metal subgenres mixes. 

The release will give you a good time while listening to it, and maybe you'll even find your new favorite band...

Nott

Here you can listen to the album :

https://open.spotify.com/album/4N185ZCfxb2TnDavZ4JcVg?si=lZPFF9H7TWKfVB4qarpdQA

    Argentyński zespół kontratakuje wspaniałym, pełnometrażowym albumem „The Beginning” (28.09.2020).

WOLFDUSK powstał około 2006 roku, rozwiązał działalność w 2012 roku i na szczęście wrócił w 2019. Cieszę się, że w końcu udalo im się powrócić, ponieważ muzyka, którą tworzą, jest niesamowicie przyzwoita do słuchania przy dobrym piwie.

WOLFDUSK ma dość długą dyskografię, ale dziś poddam egzaminowi „The Beginning” - ich najnowsze wydawnictwo. Ma ono siedem utworów i trwa prawie 34 minuty - całkiem niezły czas, na pewno Was nie znudzi.

Zobaczmy, co wymyślił WOLFDUSK, czy album zapewni zabójczy rollercoaster porządnej muzyki, głębokich emocji i mrocznego, ekstremalnego metalu.

Szanowni Państwo ... WOLFDUSK!

    Muzyczne tło, które od samego początku mocno Was uderza, to raczej doom metal, z pewnymi death i black metalowymi akcentami. Wszystkie instrumenty wyjątkowo dobrze do siebie pasują i z pewnością uda Wam się usłyszałyszeć, że głównym bohaterem wydawnictwa są gitary. Wszystko inne było raczej wyblakłe, co nie było dobrym wyborem dla tego rodzaju muzyki - zepspół powinien nieco bardziej podkreślić perkusję i dodać całości tempa. Ogólnie tło muzyczne było zrobione bardzo dobrze, z kilkoma fajnymi cechami różnych podgatunków metalu.

Jeśli chodzi o wokale, muszę powiedzieć, że niesamowicie podobały mi się ich black metalowo brzmiące części - były mroczne, głębokie, przepełnione emocjami i wystarczająco szorstkie. Kiedy jednak zmieniały się na death metalowe wokale, czułam, że w ogóle nie pasują do muzyki, w dodatku ten rodzaj wokali nie jest tak naprawdę w moim typie.

Emocjonalna strona wydania jest bardzo bogata w różne uczucia i obrazy. „The Beginning” to całe emocjonalne przeżycie - począwszy od brutalnej energii, poprzez złość, mrok i ekstremalną metalową kreatywność. Obrazy (lub wizje), które otrzymałam z albumu, były mizantropijne, mroczne i bardzo zimne - tego właśnie potrzebowałam!

    „The Beginning” zapewnia wspaniały, wiele znaczący i mroczny materiał. Wrażenia, które otrzymascie słuchając albumu, będą pełne i bogate w emocje, twórcze pomysły muzyczne i mistyczne obrazy.

Polecam to wydawnictwo osobom, które lubią nieco bardziej eksperymentalny rodzaj metalu oraz tym, którzy lubią miksy podgatunków metalu.

Wydanie zapewni Wam dobrą zabawę podczas słuchania, a może nawet odkryjecie, że to Wasz nowy ulubiony zespół ...

Nott

Tutaj przesuchacie album :

https://open.spotify.com/album/4N185ZCfxb2TnDavZ4JcVg?si=lZPFF9H7TWKfVB4qarpdQA

#wolfdusk #argentinianblackmetal #trueargentinianblackmetal #thebeginning #newreview #newalbum #argentinianmetalband #argentinianband 

 CULT BURIAL - 'Cult Burial' 

Polska wersja niżej / Polish version below

    What a mix you'll read about today! Black/Death/Doom Metal band - CULT BURIAL (UK) has recently released a full-length self-titled album. This London-based band graced us with a brand new release on the 6th of November 2020, providing us 44 minutes of very decent material, additionally giving us great extreme metal emotions and dark metal imagery.

In the beginning, I was startled by the number of genres that were fused together, but I already reviewed similarly mixed albums, so I was extremely thrilled to hear what did CULT BURIAL prepare for us.

    The mix of the three genres is heavily noticeable here. To my ear, it sounds pleasant, not as if it was forced together, it fits well together, surely, this happened as an organic process. The band gave us a well-blended whole, which also proved to us that fusing multiple genres together can go with no mistakes at all.

In my opinion, the album stands out in the catalog of modern extreme metal, because it's not something you could get from any band - the sound of all the instruments is quite unique, dark, and mystical - it transfers you to a certain world of medieval warriors that fight with inhabitants of other planets - at least that's the imagery I get while listening to 'Cult Burial'.

As I said earlier, the instruments were performed with the highest level of professionalism, you certainly could hear the deeply thought through riffs, which collaborated with brutal and sophisticated drums, followed by outstanding, deep, and very dark vocals. 

The feelings which you can get from the album aren't necessarily clear to me, but I mostly noticed the creative energy which was put into the recording process. The rest of the emotions and imagery were rather focused between the brutality, which was flowing from the vocals, and the death metal angst-driven kind of performance. 

    I have to say that I wouldn't have thought that I'd like the album that much. Each instrument was balanced and completed by the other one greatly. Everything went well with each other and created that musically flawless whole which is indisputable. On the other side, the emotions + imagery side is rather poor - I didn't get as many feelings as I would like to, but this wasn't a big downside to the album. The lack of emotions rather helped me in discovering and focusing on many hearable extreme metal characteristics, and the ones that were hidden in the rich musical background.

All in all, the album is a decent choice for those metalheads that appreciate discovering new and unknown metal genre mixes, and not giving up on them right away, just because there are mixed many kinds of metal. 

I advise you to try 'Cult Burial' out, show the band some appreciation, and support them by sharing their music. 

Nott

You can listen to and buy the album here: 

https://cultburial.bandcamp.com/album/cult-burial-death-metal

    Co za mieszanka, o której dziś przeczytacie! Zespół Black / Death / Doom Metalowy - CULT BURIAL (Wielka Brytania) wydał niedawno pełnometrażowy album self-titled. Ten londyński zespół zaszczycił nas zupełnie nowym wydawnictwem 6 listopada 2020 roku, zapewniając 44 minuty bardzo przyzwoitego materiału, dodatkowo dostarczając nam ogromnych emocji ekstremalnego metalu i dark metalowych wizji muzycznych.

Na początku byłam zaskoczona liczbą gatunków, które zostały połączone, ale recenzowałam już podobnie zmiksowane albumy, więc byłam niezwykle podekscytowana, myśląć o tym, co przygotował dla nas CULT BURIAL.

    Mieszanka trzech gatunków jest tutaj mocno zauważalna. Dla mojego ucha brzmi przyjemnie, nie tak, jakby była sklejona na siłę, wszystko dobrze do siebie pasuje i z pewnością wyszło to jako proces organiczny. Zespół dał nam zgrany całościowo album, co również udowodniło nam, że łączenie wielu podgatunków może przebiec bez żadnych błędów.

Moim zdaniem płyta wyróżnia się w katalogu współczesnego ekstremalnego metalu, bo nie jest to coś, co można dostać od każdego zespołu - brzmienie wszystkich instrumentów jest dość wyjątkowe, mroczne i mistyczne - przenosi w pewien pokręcony świat gdzie średniowieczni wojownicy walczą z mieszkańcami innych planet - przynajmniej takie wizje ja dostaję słuchając „Cult Burial”.

Jak powiedziałam wcześniej, instrumenty zostały wykonane z najwyższym profesjonalizmem, z pewnością można było usłyszeć głęboko przemyślane riffy, które współpracowały z brutalną i wyrafinowaną perkusją, a razem znimi następował wybitny, głęboki i bardzo mroczny wokal.

Odczucia, jakie można uzyskać z albumu, niekoniecznie są dla mnie jasne, jednak przede wszystkim odczułam twórczą energię, która została włożona w proces nagrywania. Reszta emocji i odczuć skupiała się raczej między brutalnością płynącą z wokali a death metalowym występem napędzanym agresją i mrokiem.

    Muszę powiedzieć, że nie pomyślałabym, że album mi się tak bardzo spodoba. Każdy instrument był wyważony i świetnie uzupełniony przez kolejny. Wszystko szło dobrze ze sobą i stworzyło muzycznie nieskazitelną całość, która jest niepodważalna. Z drugiej strony, emocje + obrazy są raczej słabe - nie odczuwałam tylu emocji, ile bym chciała, jednak nie był to duży minus albumu. Brak emocji pomógł mi raczej w odkrywaniu i skupianiu się na wielu słyszalnych cechach ekstremalnego metalu i tych, które były ukryte w bogatym muzycznym tle.

Podsumowując, album jest przyzwoitym wyborem dla tych metalowców, którzy cenią sobie odkrywanie nowych i nieznanych miksów metalowych i nie rezygnowanie z nich od razu, tylko dlatego, że jest w nim wiele podgatunków.

Radzę Wam przesłuchać „Cult Burial”, pokazać zespołowi uznanie i wspierać go poprzez publikowanie linków z ich muzyką.

Nott

Tu możecie kupić i posłuchać albumu: 

https://cultburial.bandcamp.com/album/cult-burial-death-metal

#blackmetal #deathmetal #doommetal #cultburial #selftitled #newalbum #newrelease 

 BLACK SABBATH – ‘Sabbath Bloody Sabbath’ (1973) - Back To The Past 

  Polska wersja niżej / Polish version below

 I don't think I need to introduce this band to anyone, and especially every fan of Heavy Metal, Doom metal, Rock, and Hard Rock knows it, after all, they are real and one of the first fathers of the creation of Heavy / Doom metal - a genre that changed the music world forever in the right direction. The band is represented by legends such as vocalist Ozzy Osbourne - "prince of darkness" and guitarist Tony Iommi, who is rightly considered one of the most influential guitarists in the history of Heavy Metal. Today, in our next episode of the series - 'Back To The Past', I will deal with the album of this legendary musical formation, which was released in the month we now have, i.e. in December, and in my opinion, Black Sabbath has slowly gone into a side of more progressive doom metal than on their previous 4 albums of their career. From this album, in my opinion, the more progressive period of Black Sabbath began, which was confirmed by the later album called "Sabotage" from 1975, which is privately my favorite album of the legendary band Heavy / Doom metal from England. Of course, we will talk today about the album 'Sabbath Bloody Sabbath' (1973) 

 Ehhhh what must have been in the crazy '70s. Surely people were shocked that they hadn't encountered such heavy slow and low riffs as Black Sabbath represented so far. It was probably a shock as if Chopin got up from the piano, made his own electric guitar, started to play and perform on it, and everyone did not know what was going on around him. 'Sabbath Bloody Sabbath' is this heavy metal album that does not have any weak moments in it, it is difficult to choose one of your favorite songs from it because all the songs and the whole album has a truly magical atmosphere, and the quality of the songs, melodies, and riffs on this release are at the highest possible level. Especially for the 70s. What I like the most about this album is that each track is quite diverse and different from each other, but at the same time as if each one was perfectly combined with each other. In the beginning, we have compositions with the same title as the album, i.e. 'Sabbath Bloody Sabbath' - a simple riff, but perfect in sound and listening, the real Genius of Tony Iommi, which, as it is also worth adding and mentioning, at the age of 17, he had an accident at work where he lost feeling, and the tips of the middle and ring fingers in his right hand. Since then, Tony, when playing the guitar, has to put on special caps on these fingers to play, but what's very interesting, the use of them and Iommie's new way of playing the guitar made his guitar somehow detuned, so from the album 'Master Of Reality' ( 1971), the stylistic approach and sound of Black Sabbath became the new classic standard in heavy metal music. In the track 'A National Acrobat' we also have great guitar riffs, Ozzie's vocals, and the whole atmosphere of the composition, Black Sabbath can arrange everything in the music in such a way that I just want to listen to it non-stop. The next instrumental 'Fluff' is a beautiful ballad in which we will hear a piano and a harpsichord in the background with a classical or acoustic guitar. The harpsichord on this piece reminds me of a melody played by a Baroque harpsichord master from Italy - Domenico Scarlatti. 'Fluff' is a really beautiful, touching, and very atmospheric ballad from Black Sabbath. The huge advantage of this album is that you can really hear a lot of different types of instruments and beginnings to experiment in metal music and introduce new innovations. On this album we see, for example, the perfect use of various types of synthesizers, playing with a very progressive rhythm (also on drums, for which Bill Ward was sitting) here and there we can even hear flute, organ, or bagpipes on this disc, and still, everything sounds very heavy, and in the hard rock style - simply brilliant musicians, so that's the effect here. The album ends with my private favorite track from this album, 'Spiral Architect' - Ozzy great vocal and Iommi atmospheric riffs and melodies immediately reminds me of being somewhere in a spooky castle or in a dungeon. A beautiful track and a beautiful ending to this great album. The rest of the songs that I did not mention I did it this time especially, because if you haven't listened to this album for a long time or will listen to it for the first time in your life, I invite you to listen to it and fall into the unique world of the mysticism of Heavy Metal music, which it has been teaching for years just us - Black Sabbath. 

 Summing up, although I am not some number one fan of the band Black Sabbath and privately from the gods of Heavy metal, I have dominated bands: Iron Maiden and Judas Priest, they respect Black Sabbath - it's true they are the fathers of Heavy / Doom metal, I don't think so, go ahead they can also be called the fathers of other genres of music in metal, for example, Stoner Metal. It is simply a band without which there would be no such musical formations in the modern world of metal like Electric Wizard, Sleep, or Cathedral. I really think Black Sabbath is one of the biggest metal bands, and one of the most influential in the history of music (not only metal but also in general). Thanks to this band, so many great music bands were formed that were inspired by Sabbaths, that I probably will not be able to count them all now. Black Sabbath - 'Sabbath Bloody Sabbath' is a 10/10 album!

YT: https://www.youtube.com/watch?v=wBEj_NN4sTk 

Sentinel

 Tego zespołu chyba nie muszę nikomu przedstawiać, a zwłaszcza na pewno zna go każdy fan Heavy Metalu, Rocka i Hard Rocka, w końcu są to prawdziwi i jedni z pierwszych ojców powstania Heavy/Doom metalu – gatunku, który na zawsze zmienił świat muzyczny oczywiście w jak najbardziej dobrym kierunku. Zespół reprezentowany przez takie legendy jak wokalista Ozzy Osbourne – ‘książę ciemności’ oraz gitarzysta Tony Iommi, który jest słusznie uznawany za jednego z najbardziej wpływowych gitarzystów w historii Heavy Metalu. Dzisiaj w naszym kolejnym odcinku serii –'Back To The Past' zajmę się albumem właśnie tej legendarnej formacji muzycznej, która to płyta została wydana właśnie w miesiącu, który mamy teraz obecnie, czyli w grudniu i według mnie od tego wydawnictwa Black Sabbath poszedł powoli w stronę bardziej progresywnego doom metalu niż na swoich poprzednich 4 pierwszych płytach w ich karierze. Od tego albumu, zaczął się według mnie bardziej progresywny okres zespołu Black Sabbath, o czym utwierdził mnie również późniejszy album o nazwie –'Sabotage' z 1975 roku, który to krążek jest prywatnie moim ulubionym albumem legendarnej formacji Heavy/Doom metalu z Anglii. Porozmawiamy dzisiaj oczywiście o płycie 'Sabbath Bloody Sabbath' (1973) Serdecznie zapraszam! 

 Ehhhh co to musiały być za szalone lata 70. Na pewno ludzie byli w szoku, że do tej pory nie spotkali się z takim ciężkim powolnym i niskimi dźwiękami riffów jakie reprezentował Black Sabbath. To był w sumie pewnie taki szok jakby Chopin wstał od fortepianu, zrobił własną gitarę elektryczną, zaczął na niej grać i występować, i każdy nie wiedział co się dookoła niego dzieje. 'Sabbath Bloody Sabbath' to ta płyta heavy metalowa, która nie ma w sobie żadnych słabych momentów, trudno wybrać z niej jeden swój ulubiony utwór, ponieważ wszystkie kawałki oraz całość płyty ma naprawdę magiczny klimat, a jakość utworów, melodie oraz riffy na tym wydawnictwie są na maksymalnie wysokim poziomie. Zwłaszcza jak na lata 70. Co najbardziej też podoba mi się na tej płycie, to to, że każdy kawałek jest dość różnorodny i inny od siebie, ale jednocześnie jakby każdy po kolei łączył się idealnie ze sobą. Na start mamy tutaj kompozycje o tytule takim samym jak album czyli 'Sabbath Bloody Sabbath' – prosty riff, ale doskonały w brzmieniu i słuchaniu, prawdziwy Geniusz Tony'ego Iommiego, który jak warto też tutaj dodać i wspomnieć w wieku 17 lat uległ on wypadkowi przy pracy w którym stracił czucie, oraz czubki środkowego i serdecznego palca w prawej dłoni. Od tamtej pory Tony grając na gitarzę musi zakładać specjalne nakładki na te palce by grać, ale co bardzo ciekawe użycie ich i nowego sposobu gry na gitarze przez Iommiego sprawiło, że jego gitara była jakoś inaczej odstrojona, dlatego od albumu 'Master Of Reality'(1971) podejście stylistyczne i brzmienie Black Sabbath stało się nowym klasycznym standarem w muzyce heavy metalowej. W utworze 'A National Acrobat' mamy również świetne riffy gitarowe, wokal Ozziego i całokształt klimatu kompozycji, Black Sabbath potrafi właśnie tak wszystko ułożyć w muzyce, że po prostu chcę się słuchać tego non stop. Następny instrumentalny 'Fluff' to przepiękna ballada w której usłyszymy pianinko, oraz klawesyn w tle z gitarą klasyczną bądź akustyczną. W sumie klawesyn na tym utworze przypomina mi melodię, które grywał barokowy mistrz grania na Klawesynie pochodzący z Włoch – Domenico Scarlatti. 'Fluff' to naprawdę przepiękna, wzruszająca i bardzo klimatyczna ballada od Black Sabbath. Ogromnym plusem tego albumu jest też to, że naprawdę słychać w nim masę różnego rodzaju instrumentów i początki do eksperymentowania w muzyce metalowej i wprowadzenie nowych innowacji. Na tym albumie pojawiają nam się np. perfekcyjnie użycia różnego rodzaju syntezatorów, zabawa bardzo progresywnym rytmem (również na perkusji, za którą siedział Bill Ward) gdzieniegdzie możemy na tym krążku usłyszeć nawet flet, organy czy dudy, a i tak wszystko brzmi bardzo ciężko, heavy domowo i hard rockowo – po prostu genialni muzycy, więc takie mamy efekty tutaj. Płytę kończy mój prywatnie ulubiony kawałek z tej płyty czyli 'Spiral Architect' – świetny wokal Ozziego oraz klimatyczne riffy i melodie Iommiego od razu kojarzą mi się jakbym był gdzieś w upiornym zamku lub w lochach. Przepiękny kawałek, oraz piękne zakończenie tego wspaniałego albumu. Reszta kawałków o których nie wspomniałem zrobiłem to tym razem specjalnie, ponieważ kto dawno nie słuchał tego albumu lub będzie go słuchał dopiero pierwszy raz w życiu, to zapraszam już teraz do wysłuchania go i wpadnięcia w wyjątkowy świat mistycyzmu muzyki Heavy Metalowej, jaką od lat naucza nas właśnie – Black Sabbath. 

  Podsumowując, chociaż nie jestem jakimś fanem numer jeden zespołu Black Sabbath i prywatnie z bogów Heavy metalu u mnie dominują zespoły: Iron Maiden, oraz Judas Priest to cholernie szanuje Black Sabbath – to prawda są ojcami Heavy/ Doom metalu, mało tego myślę, że śmiało można ich też nazwać ojcami innych gatunków muzyki w metalu, np. Stoner Metalu. Po prostu jest to zespół, bez którego nie byłoby takich formacji muzycznych we współczesnym świecie metalu jak np. Electric Wizard, Sleep czy Cathedral. Naprawdę myślę, że Black Sabbath jest jednym z największych zespołów metalowych, oraz jednym z najbardziej wpływowych w historii muzyki (nie tylko metalowej, ale i ogólnie) Dzięki temu zespołowi powstało naprawdę tyle świetnych kapel muzycznych, które inspirowały się Sabbathami, że chyba nie uda mi się teraz ich wszystkich wyliczyć. Black Sabbath – 'Sabbath Bloody Sabbath' to płyta 10/10! 

YT: https://www.youtube.com/watch?v=wBEj_NN4sTk 

Sentinel 

.

.

.

Black Sabbath - 'Sabbath Bloody Sabbath' (1973) version 2020 by Sanctuary Records. Catalog ID: BMGCAT484, Version desc: Reissue, Remastered, EU

#metal #heavymetal #metalheads #Blacksabbath #Doommetal #heavymetalfans #metalalbum #albumreview #metalalbumreview #metalmemories #backtothepast #backtothepastseries #metalhead #Sabbathbloodysabbath 

KOZELJNIK - 'Sigil Rust' 

    A very dark, mischievous, and devilish Serbian black metal has stumbled on the earth in 2008. 'Sigil Rust' by KOZELJNIK, will be re-released by MARA PRODUCTIONS, so you can make a pre-order through the link at the end of the review.

KOZELJNIK is a Serbian band, which appeared around 2006 and has been releasing killer material ever since. As I hinted before, today's topic will be a rather old but gold album 'Sigil Rust'.

Let's jump right into the review, I hope it will encourage you to check out this positively dreadful band.

    I have to start with K's exemplary work - vocals, guitar + bass in his performance turned out to be flawlessly killer! The vocals were matched perfectly to the guitar - they also reminded me a lot of Ravn's (1349) vocals. They were very dark, scratchy, and brought that certain anger and brutality fueled by coldness, dread, and hatred. 

The drums by L.G. were flawless! The speed that I love, brutality, and anger were flowing from that spotless performance. 

Those two guys did an amazing job in recording this evil release, what's more, they showed off their immense talent in a very modest way, and even managed to provide us a very dark, and mystic mood, which completed the whole album ultimately.

As I said, the mood was very dark, but somehow it wasn't too much - it surrounded you, without forcing itself onto you. While I was listening to 'Sigil Rust', I definitely could feel the emotions, mysticism, and darkness that the album represented to me, but also I was able to see compelling, black metal imagery of snowy woods, full moon, and this almost heart-freezing loneliness, which is my favorite characteristic, that should be in most decent BM releases.

    Summarizing this review, I have to say that 'Sigil Rust' was one of my most favorite albums which I've heard in 2020. It's quite an old one, but the CD, that I was lucky enough to get from MARA, will honor the band greatly - it's quality, sound and layout are very pleasant - and the material on it is even greater!

All you - Black Metal Maniacs will definitely enjoy this stunning album, which hopefully will satisfy your deepest BM needs.

Nott

Here you can buy a digipack CD: https://awakeninginthedark.pl/pl/p/Kozeljnik-Sigil-Rust-%2C-PRE-ORDER-digipak-%2C-Re-edition-%2C-Black-Metal-Serbia/471

Here you can listen to the album: https://kozeljnik.bandcamp.com/album/sigil-rust

    Bardzo mroczny i diabelski serbski album black metalowy pojawił się na  naszejziemi w 2008 roku. „Sigil Rust” KOZELJNIKA zostanie ponownie wydany przez MARA PRODUCTIONS, więc możescie złożyć zamówienie w przedsprzedaży, korzystając z linku na końcu recenzji.

KOZELJNIK to serbski zespół, który pojawił się około 2006 roku i od tego czasu wydaje zabójcze materiały. Jak już wcześniej wspomniałam, dzisiejszym tematem będzie dość stary, ale złoty album „Sigil Rust” (2008).

Przejdźmy od razu do recenzji, mam nadzieję, że zachęci ona Was do sprawdzenia tego pozytywnie okropnego zespołu.

    Po prostu muszę zacząć od perfekcyjnej pracy K - wokal, gitara + bas w jego wykonaniu okazały się bezbłędnie zabójcze! Wokale były idealnie dopasowane do gitary - również bardzo przypominały wokale Ravna (1349). Były bardzo mroczne, szorstkie i przyniosły ze sobą złość i brutalność, napędzaną chłodem, strachem i nienawiścią.

Bębny L.G. były bez zarzutu! Prędkość, którą kocham, brutalność i złość płynęły z tego nieskazitelnego występu.

Ci dwaj faceci wykonali niesamowitą robotę przy nagrywaniu tak świetnie mrocznego wydawnictwa, co więcej, w bardzo skromny sposób pokazali swój ogromny talent, a nawet zdołali zapewnić nam bardzo mroczny i mistyczny nastrój, który ostatecznie dopełnił cały album.

Jak powiedziałam, nastrój był bardzo mroczny, ale na całe szczęście nie dobijał Cię ani nie był zbyt ciężki - delikatnie otaczał cię, nie narzucając się, pozwalał spokojnie interpretować materiał. Kiedy słuchałam „Sigil Rust”, zdecydowanie mogłam poczuć emocje, mistycyzm i ciemność, które reprezentował dla mnie album, ale także udało mi się zobaczyć fascynujące, black metalowe obrazy śnieżnego lasu, pełni księżyca oraz poczuć mrożącą krew w żyłach samotność, która jest moją ulubioną cechą, która powinna występować w większości przyzwoitych wydawnictw BM.

    Podsumowując tę ​​recenzję, muszę powiedzieć, że „Sigil Rust” jest jednym z moich ulubionych albumów, które słyszałam w 2020 roku. Już ma trochę lat, ale płyta, którą miałam szczęście dostać z MARY,z pewnością uhonoruje ten świetny zespół - jej jakość, dźwięk i layout są bardzo przyjemne - a materiał jest jeszcze wspanialszy!

Wszystkim wam - Black Metalowym maniakom z pewnością spodoba się ten wspaniały album, który, miejmy nadzieję, zaspokoi wasze najgłębsze potrzeby BM.

Nott

Tutaj kupicie CD: https://awakeninginthedark.pl/pl/p/Kozeljnik-Sigil-Rust-%2C-PRE-ORDER-digipak-%2C-Re-edition-%2C-Black-Metal-Serbia/471

Tu przesłuchacie album: https://kozeljnik.bandcamp.com/album/sigil-rust

#blackmetal #kozeljnik #serbianband #serbianmetalband #serbianblackmetalband #blackmetal #maraproductions

Interview with Silje Storm Drabitius

Polska wersja niżej / Polish version below

Hello Everyone! Today I bring you an interview with a queen of concert photography - Silje Storm Drabitius (http://www.siljestormdrabitius.com/). We talked about photographing metal bands, solo performers, her inspirations. What's more, you can find a lot of little tips for concert photography, so get down to reading this interview ASAP!

 

Nott (Metal Hellvolution): Please tell me, how did you get into photography at all? Have you always planned to be a festival/concert photographer? 

Silje Storm Drabitius: I have been interested in photography since I was very young, I started to play around with my parents' camera, then I got a pocket camera when I was 6 years old. When I was around 12, I inherited a Ricoh camera from my uncle. Then I got totally hooked on Photography. I was also a music lover, so when my friends and I started a rock club in my hometown it was natural to take pictures. I got my first press pass for a rock magazine at the age of 15, I was covering local bands and bands that were playing in my town. I was also covering the local jazz festival for a newspaper. My parent took me and my brother along to many concerts from we were kids, the highlight for me was my first festival in Ireland at the age of 7 years old. I got so fascinated by the whole thing. It was a huge folk-rock festival somewhere in Ireland. I remember it very well, the excitement. Also when my father took me and my Brother to a Gary Moore concert in 1985, when I was 11, my brother was 9. 

I wanna share the feelings and moments with others. It moved me and I want others to join in. I was making a lot of mixtapes since I was around 7 years old, and also I love to collect music.  

I wanted to be an artist, so after a while, I mainly moved on to painting, drawing, and installation. Then into video again and took up Photography when I felt lost in what I could express with painting.  

Music was still a huge part of my life as a listener, I used to perform in different genres of music, Mostly with vocals as my instrument, a little on bass, guitar, and the Norwegian Harding fiddle for around 6 years. 

N (MH): How do You choose concerts that you want to photograph? Are you a photographer on each show that you go to or sometimes you're only an audience? 

Silje S. D.: I started to shoot shows with friends and friends of friends, then the artists that I like. I didn't have much money, so it was a way to see shows, but also for the curiosity for what I could get out of my photos as interesting.  

When I started out for real again 3 years ago, I started out with bands I like to see and capture. I tend to be nerdy about stuff, so I was also interested to work with different music and venues. I feel like I paint with light and shadow, then it was really nice to see what the different places and bands expressed and how I captured it.  

In the last 3 years, I have been shooting around 400 bands, the last two years have been a little crazy. But I have learned a lot.  

Now I have got Jobs from different webzines, some magazine, promotion Companies, bands. Then I do shows, I wouldn't pick, but it is really nice, especially when I got All-access, then I can try shooting from different angles, use the whole venues. The hard thing is not to get too many pictures ha ha, because they have a tighter deadline on getting the pictures. At my first job like that, I ended up with 5000 pictures, they wanted 30 the next day. I have to mention that I also had a 1,5-hour drive back home then, and had to work All night, get my kids to school, and happily made it by the 9 hours time delay to Los Angeles.  

I got many offers, also to go on Tour in Europe with a big US rock band. It was tempting, but I am a single parent, so it was not possible right now.  

So well I don't stick to Norway and also try to balance it.  

N (MH): How do you know when you should take a photo of a performer? Do you see a certain expression that you particularly want to capture or you just shoot away and hope that you'll capture something special? 

Silje S. D.: When I get in front of the scene, I get hyperfocused, everything else disappears, I have to observe closely the performers, it is like hunting at the right moment.  

I often check out the bands before if it is possible, so I know their appearance a little and what to expect. But, I capture what I find interesting, sometimes it is the experience with the whole band, sometimes the light and shadows are the most interesting. I love haze and smoke and not typical lights.  

And the shots that I think are the most interesting, are not always the pictures I like the best when I go through them after the shows. When I was using analog Photography, it was so different, I used a lot of money on film, but I still took fewer pictures than today.  

At ordinary concerts, it's crucial to photograph the first three songs - it is so important to capture things instantly. When I started to do shows at bigger venues, it's smart to slow down a little. I remember very well the first big show I was hired to capture, I had All-access and could take as many pictures as I liked. 

 

N (MH):  Do you think that capturing all these emotions that musicians show on a stage, is an easy task? Or do you maybe concentrate more on a person him/herself rather than their expressions and emotions? 

Silje S. D.: It is not easy, I have to focus, I can't be very social before the shows, I have to prepare myself a lot. It is like extreme sports, I never drink anything, except water. It is often the 2 or 3 first songs at the concert that are the most important, it is often many photographers in the pit, so if you aren't focused, you miss a moment. The hardest one was at a Megadeth show in Oslo - they were supporting Judas Priest at the biggest indoor arena in Oslo. Some hours before the show, the photographers got the message that we only could Photograp 60 seconds on the 3 first songs. It was also my first time in that venue, as a Photographer and also with a new camera. We were 8 photographers, everybody was stressed. But, well I put the camera on continuous shoot mood and got some decent pictures after all!  

When I capture the moment, then it could be a close up portrait or the whole stage. I try to capture every band in the way it feels right to do, the mood, the energy, the light, the shadow, the audience, sometimes the venues.  

 

N (MH): How do you balance taking photos and watching a concert at the same time? Do you feel and absorb the music the same way while taking the photos compared to watching a show as a regular person? 

Silje S. D.: I listen better to music when I take photos, so sitting down and enjoying it like the rest of the audience, mostly gets me stressed out.  

 

N (MH): Do you feel like your concert photography skills evolved with time? Did these skills come to you naturally, or did you have to learn them?  

Silje S. D.: Of course, my photographing style evolves with time. I'm educated as an artist at the National Academy of Arts in Oslo, where I got a master's degree. I was working mostly with photography and video-based art there, trained in digital and analog photography. In my art, I have been working a lot with staged photography, where I have total control over the outcome of the images - so now, when I got the live shows to shoot, I try to catch the so-called 'frozen' scenes from the concerts.  

 

N (MH): I was wondering if you maybe feel connected to performers' creative energy and their feelings, which they tell us through their music, but you feel them while taking the pictures rather than through the music? 

Silje S. D.: Yes, absolutely. I always feel the energy from the performers and also the audience. Mostly it's a good thing, but sometimes I feel like every click with my camera disturbs everyone. That's a sign of either a really fantastic concert or the total opposite.  

N (MH): Do the festivals/shows usually ask you to photograph or do you volunteer?  

Silje S. D.: I started out as a volunteer, but now  I get hired on different conditions. From the publishing Company, the bands, festivals and do on. I actually got Jobs through my Instagram account (https://www.instagram.com/stormd_livephotography/) from different places in the world.  

N (MH): Do you consider photography to be your hobby or a job that you have to do to bring people new photos to look at? 

Silje S. D.: It is my passion, I see things in scenes every day, I want to share the moment I catch with people. When doing art, I tend to exhibit my art big, because then it feels like it is alive again. I also used to do installations with video, photos, sounds, and light so the audience would get a total experience. When I make money, it's a bonus, because then I will be able to work less with stuff I don't like that much.  

 

N (MH): Do you have a favorite camera that you use? Or maybe you have several? How do you choose a camera which you want to use at a concert? 

Silje S. D.: I have tried out different cameras through the years Ricoh, Nikon, Canon, Panasonic, and now I ended up with Sonya7iii. I wish I got one more, but that's a money issue. I also got only two lenses, my objective is a zoom lens 24-240. It makes it possible to shoot at many different locations.  

I love the mirrorless cameras, they are much better than before. They give possibilities to shoot at very high iso, in the dark, where I could not get results before. This is especially interesting with the dark Black Metal concert.  

 

N (MH): Which way of photography do you like more - analog or digital? And why?  

Silje S. D.: I love both, the digital gives me more pictures, but I love to work manual. I have been working in the darkroom to develop both black + white, and color. Right now, I try to print some with my pro printer, to get the physical feelings with my pictures again, not just online.  

 

N (MH): What was the first show that you've ever photographed? Did you like how those photos turned out later?  

Silje S. D.: My first show was in my home town when I was 14 years old I think. I was way too young to be there. It was an upcoming rock band they are now one of the biggest from that generation, called Dumdum Boys. I just found the pictures, some of them are not that bad. But I did it without a press pass and without a professional camera - still, it was fun.  

 

N (MH): Can you tell us what was your favorite concert/festival that you've ever photographed? And why is it special to you? 

Silje S. D.: It is hard to pick favorites because it has been so many. Every show is unique!  

 

N (MH): Right now, online concerts are getting quite popular. But do you think that regular festivals will come back as soon as the virus situation will be over? 

Silje S. D.: I think it will be both, people are longing for people, to be social again and feel alive again.  

But, the online experience gives people the chance of new experiences and see an artist that would not be seen in their country. 

A lot of artists also start new collaborations this year, and a lot of more things like rehearsals and behind the scene videos are coming out.  

 

N (MH): Do you have your favorite bands that you like to photograph? Or maybe performers make no difference to you?  

Silje S. D.: I have been so lucky to photograph a lot of my musical heroes this past 3 years, but it many more I would love to capture, if I could pick one, I think it has to be Diamanda Galas.  

But, it is fun to photograph the young and new ones, I love to discover new bands, that's one of my favorite.  

And I wish I got the chance to go on Tour and be on stage like I was offered to do with Sum 41 on their European tour some years back, that I had to turn down. I am curious about the energy on big venues from the artist's perspective and I want to experience it.  

 

N (MH): Are you looking up to different photographers? Or do you rather focus on your own work and try to polish it until it's 100% awesome in your eyes? 

Silje S. D.: Every Photographer is unique, but not All of them got their own style, so live the ones that do their own thing best. It is the same with arts, you have a lot of artists that can copy beautiful landscapes, but not show their energy in them, I like the ones that put their personal view and perspective to it. 

 

N (MH): Did you prefer to photograph shows 10-15 years ago or now? What is the difference between shows back in time? 

Silje S. D.: I like it all, all concerts are unique.  

 

N (MH): Is there a difference in photographing small concerts compared to different festivals? Do you focus then on different expressions, emotions, but also technical stuff like lightning? 

Silje S. D.: I like it both, but need breaks, that's harder at festivals. I learned to take breaks at festivals, find a corner or something because when I am in a hyperfocused mood for too long, I also take in All impressions and I get exhausted for days after a festival.  

 

N (MH): If you had to choose to photograph your dream band, then which one would it be? 

Silje S. D.: It is hard to pick, I like so many bands and types of music, but it would be cool to be on stage with Mr. Bungle or Iron Maiden on their next Europan Tour. I Just photographed Mike Patton's ones with his band Dead Cross, he is so fantastic to photograph, a lot of expressions All the time. Now he got a new album with Mr. Bungle, it would be fun to capture then. Iron Maiden got a lot going on on stage, it would be a real challenge, but fun.  

Up next is hopefully a very small covid friendly concert with Enslaved in my home town Kongsberg, with around 40 people on the 18th of December, hope it will happen!.  

 

N (MH): Thank you so much for taking your time and answering all these questions. We all deeply appreciate your work and creativity that you put into taking such beautiful photos!  

Silje S. D.: Thank you so much for the support, it has been a different year, so good to get some interesting and good questions from you.  

Witam wszystkich! Dzisiaj przynoszę wam wywiad z królową fotografii koncertowej - Silje Storm Drabitius (http://www.siljestormdrabitius.com/). Rozmawiałyśmy o fotografowaniu zespołów metalowych, solowych wykonawców, jej inspiracjach. Co więcej, możecie znaleźć wiele małych wskazówek dotyczących fotografii koncertowej, więc zabierzcie się do lektury tego wywiadu jak najszybciej!

 

Nott (Metal Hellvolution): Proszę, powiedz mi, jak w ogóle wszysztko się zaczęło? Czy zawsze planowałaś zostać fotografem festiwalowym/koncertowym? 

Silje Storm Drabitius: Fotografią interesowałam się od najmłodszych lat, zaczęłam bawić się aparatem moich rodziców, potem dostałam aparat kieszonkowy, gdy miałam 6 lat. Kiedy miałam około 12 lat, odziedziczyłam po wujku aparat Ricoh. Wtedy całkowicie uzależniłam się od fotografii. Byłam również miłośniczką muzyki, więc kiedy wraz z przyjaciółmi założyliśmy klub rockowy w moim rodzinnym mieście, robienie zdjęć było naturalne. Pierwszą przepustkę prasową do magazynu rockowego dostałam w wieku 15 lat, zajmowałam się występami lokalnych zespołów i zespołów, które grały w moim mieście. Zajmowałam się też relacjami z lokalnego festiwalu jazzowego dla gazety. Moi rodzice zabierali mnie i mojego brata na wiele koncertów, ale dla mnie najważniejszym wydarzeniem z dzieciaństwa był mój pierwszy festiwal w Irlandii w wieku 7 lat. Tak bardzo mnie to zafascynowało. To był ogromny festiwal folk-rockowy gdzieś w Irlandii. Pamiętam to bardzo dobrze, to podniecenie. Również pamiętam kiedy mój ojciec zabrał mnie i mojego brata na koncert Gary'ego Moore'a w 1985 roku, kiedy miałam 11 lat, a mój brat 9. 

Chcę podzielić się uczuciami i chwilami z innymi. Poruszyło mnie to co widzę na koncertach i chcę, by inni się przyłączyli. Oprócz tego, od 7 roku życia robiłam wiele mixtape'ów, a także uwielbiam zbierać muzykę.  

Chciałam być artystką, więc po pewnym czasie przeszłam głównie do malowania, rysowania i instalacji. Potem znów do wideo i zajęłam się fotografią, kiedy czułam się zagubiona w tym, co mogłam wyrazić za pomocą malarstwa.  

Muzyka była nadal ogromną częścią mojego życia jako słuchacza, występowałam w różnych gatunkach muzycznych, głównie z wokalem jako moim instrumentem, trochę na basie, gitarze i norweskim skrzypcu Hardinga przez około 6 lat. 

N (MH): Jak wybierasz koncerty, które chcesz sfotografować? Czy jesteś fotografem na każdym koncercie, na który chodzisz, czy czasem jesteś zwyczajną publicznością? 

Silje S. D.: Zaczęłam fotografować koncerty z przyjaciółmi, potem z artystami, którzy mi się podobają. Nie miałam dużo pieniędzy, więc to był sposób na oglądanie pokazów, ale też ciekawość tego, co mogłam wydobyć z moich zdjęć.  

Kiedy 3 lata temu znów zaczęłam na poważnie, to były to zespoły, które lubię oglądać i uwieczniać. Mam tendencję do bycia kujonem w różnych rzeczach, więc byłam również zainteresowana pracą z różnymi muzykami. Czuję, że podczas robienia zdjęć maluję światłem i cieniem, a w efektach naprawdę miło zobaczyć, co różne miejsca i zespoły wyraziły i jak to uchwyciłam.  

Przez ostatnie 3 lata fotografowałam około 400 zespołów - Ale też dzięki temu wiele się nauczyłam.  

Teraz dostaję zlecenia z różnych webzinów, magazynów, firm zajmujących się promocją, zespołów. Również fotografuję koncerty, których nie wybrałbym sama. Gdy tylko mam okazję i dobre warunki to robię tyle zdjęć ile się tylko da - trudno jest zrobić zbyt wielu zdjęć ha ha ha... W mojej pierwszej pracy w ten sposób fotografowałam koncert, skończyłam z 5000 zdjęć (wszystkie mi się podobały), a oni chcieli 30 fotogarfii następnego dnia...musiałam bardzo się spieszyć z ich obróbką... Muszę wspomnieć, że miałam też 1,5 godziny jazdy do domu wtedy, i pracowałam całą noc!

Dostałam wiele ofert, również na Tournee po Europie z dużą amerykańską grupą rockową. To było kuszące, ale jestem samotnym rodzicem, więc w tej chwili nie było to możliwe.  

Więc tak naprawdę, nie trzymam się Norwegii, staram się jeżdzić po róznych krajach, i strzelać zdjęcia zespołom z zagranicy.  

N (MH): Skąd wiesz, kiedy powinnaś zrobić zdjęcie wykonawcy? Czy widzisz jakieś wyrażenie, które szczególnie chcesz uchwycić, czy po prostu strzelasz i masz nadzieję, że uchwycisz coś wyjątkowego? 

Silje S. D.: Kiedy staję przed sceną, robię się nadpobudliwa, wszystko inne znika, muszę uważnie obserwować wykonawców, to jest jak polowanie w odpowiednim momencie.  

Często wcześniej sprawdzam zespoły, o ile jest to możliwe, więc znam trochę ich wygląd, historię i wiem, czego się spodziewać. Ale chwytam to, co wydaje mi się interesujące, czasami jest to zdjęcie z całym zespołem, czasami światło i cienie są najbardziej interesujące. Uwielbiam mgłę i dym, a nie tylko typowe światła.  

A ujęcia, które uważam za najciekawsze, nie zawsze są zdjęciami, które lubię najbardziej, gdy przechodzę przez nie po koncertach. Kiedy korzystałam z fotografii analogowej, było tak różnie, że zużywałam dużo pieniędzy na film, ale i tak zrobiłam mniej zdjęć niż dzisiaj.  

Na zwykłych koncertach najważniejsze jest sfotografowanie pierwszych trzech utworów - tak ważne jest, aby uchwycić wszystko od razu. Kiedy zaczęłam robić zdjęcia pokazom w większych lokalach, mądrze jest trochę zwolnić. Bardzo dobrze pamiętam pierwszy duży koncert, do którego zostałam wynajęty, miałam dostęp do wszystkiego i mogłam zrobić tyle zdjęć, ile mi się podobało. 

 

N (MH):  Czy uważasz, że uchwycenie tych wszystkich emocji, które muzycy pokazują na scenie, jest łatwym zadaniem? A może skupiasz się bardziej na osobie jako całości, niż na jego / jej wyrażeniach i emocjach? 

Silje S. D.: To nie jest łatwe, muszę się skupić, nie mogę być bardzo towarzyska przed występami, muszę się bardzo dobrze przygotować. To jest jak sporty ekstremalne, nigdy nie piję niczego przed fotografowaniem, oprócz wody. Często najważniejsze są 2 lub 3 pierwsze piosenki na koncercie, często jest wielu fotografów wokół Ciebie, więc jeśli nie jesteś skupiony, to zdjęcia nie wyjdą. Najtrudniejszy moment dla mnie, był na koncercie Megadeth - wspierali Judas Priest na największej krytej arenie w Oslo. Kilka godzin przed pokazem, otrzymaliśmy wiadomość, że możemy sfotografować tylko 60 sekund na 3 pierwszych piosenkach. Był to również mój pierwszy raz w tym miejscu, jako fotograf, a także z nowym aparatem. Było nas 8 fotografów, wszyscy byli zestresowani. Ale, cóż, ustawiłam aparat na ciąg zdjęciowy i otrzymałam dzięki temu kilka porządnych zdjęć!  

Kiedy uwieczniam moment, wtedy może to być portret z bliska lub cała scena. Staram się uchwycić każdy zespół w taki sposób, w jaki jest to właściwe, zawsze chcę zawrzeć nastrój, energię, światło, cień, publiczność, czasami miejsca.  

 

N (MH): Jak równoważysz robienie zdjęć i oglądanie koncertu w tym samym czasie? Czy czujesz i wchłaniasz muzykę w ten sam sposób podczas robienia zdjęć, co podczas oglądania koncertu jako zwykła osoba? 

Silje S. D.: Lepiej słucham muzyki, kiedy robię zdjęcia, więc siadanie i cieszenie się nią, jak reszta publiczności, głównie mnie stresuje.  

 

N (MH): Czy czujesz, że twoje umiejętności fotografii koncertowej ewoluowały z czasem? Czy te umiejętności przyszły do Ciebie naturalnie, czy też musiałaś się ich nauczyć?  

Silje S. D.: Oczywiście, mój styl fotografowania ewoluuje z czasem. Jestem wykształcona jako artysta w National Academy of Arts w Oslo, gdzie uzyskałam tytuł magistra. Pracowałam tam głównie z fotografią i sztuką wideo, szkoliłam się w zakresie fotografii cyfrowej i analogowej. W swojej sztuce dużo pracuję z fotografią inscenizowaną, gdzie mam całkowitą kontrolę nad rezultatami zdjęć - więc teraz, kiedy mam do zrobienia występy na żywo, staram się uchwycić tzw. sceny "zamrożone" z koncertów.  

 

N (MH): Zastanawiałam się czy może czujesz się związana z energią twórczą wykonawców i ich uczuciami, które opowiadają nam poprzez swoją muzykę, oraz czujesz je podczas robienia zdjęć, a nie tylko poprzez muzykę? 

Silje S. D.: Tak, absolutnie. Zawsze czuję energię wykonawców, a także publiczności. Przeważnie jest to dobra rzecz, ale czasami czuję, że każde kliknięcie mojego aparatu przeszkadza każdemu wokół mnie. To jest oznaka albo naprawdę fantastycznego koncertu, albo totalnego przeciwieństwa.  

N (MH): Czy festiwale/pokazy zazwyczaj proszą cię o zrobienie zdjęć, zatrudniają, czy jesteś wolontariuszem?  

Silje S. D.: Zaczynałam jako wolontariusz, ale teraz zatrudniam się na innych warunkach. Z firmy wydawniczej, zespołów, festiwali i tak dalej. Pracę dostaję poprzez moje konto Instagram ( https://www.instagram.com/stormd_livephotography/ )z różnych miejsc na świecie.  

N (MH): Czy uważasz fotografię za swoje hobby, czy pracę, którą musisz wykonywać, aby zapewniać publice nowe zdjęcia do oglądania? 

Silje S. D.: To jest moja pasja, widzę rzeczy w scenach każdego dnia, chcę dzielić się z ludźmi momentem, w którym je łapię. Kiedyś robiłam też instalacje z wideo, zdjęciami, dźwiękami i światłem, żeby publiczność miała pełne doświadczenie. Kiedy zarabiam pieniądze, to jest to bonus, bo wtedy będę mogła mniej pracować z rzeczami, które aż tak bardzo mi się nie podobają.  

 

N (MH): Czy masz ulubiony aparat, którego używasz? A może masz kilka? Jak wybierasz aparat, którego chcesz użyć na koncercie? 

Silje S. D.: Próbowałam różnych aparatów przez lata Ricoh, Nikon, Canon, Panasonic, a teraz skończyłam z Sonya7iii. Chciałabym mieć jeszcze jeden, ale to jest kwestia pieniędzy. Mam też tylko dwa obiektywy, moim najlepszym jest obiektyw z powiększeniem 24-240. Umożliwia on strzelanie zdjęć w wielu różnych miejscach, pod różnymi kątami.  

Uwielbiam bezsoczewkowe kamery, są o wiele lepsze niż poprzednio. Dają możliwość fotografowania na bardzo wysokim iso, w ciemności, gdzie wcześniej nie mogłam uzyskać efektów. Jest to szczególnie interesujące w przypadku ciemnych, mało oświetlonych koncertów Black Metalowych.  

 

N (MH): Jaki sposób fotografowania lubisz bardziej - analogowy czy cyfrowy? I dlaczego?  

Silje S. D.: Uwielbiam oba, cyfrowy daje mi więcej zdjęć, ale uwielbiam też pracę manualną. Pracuję w ciemni, aby wywoływać zdjęcia zarówno czarno-białe, jak i kolorowe. W tej chwili staram się wydrukować niektóre z cyforych fotografii na mojej profesjonalnej drukarce, aby ponownie uzyskać fizyczne uczucia z moich zdjęć, a nie tylko prze ekran.  

 

N (MH): Jaki był twój pierwszy pokaz, który kiedykolwiek sfotografowałś? Podobało Ci się jak te zdjęcia później wyszły ?  

Silje S. D.: Mój pierwszy pokaz był w moim rodzinnym mieście kiedy miałam 14 lat. Byłam za młoda, żeby tam być. To był wschodzący rockowy zespół, który teraz jest jednym z największych z tego pokolenia, o nazwie Dumdum Boys. Właśnie znalazłam te zdjęcia, niektóre z nich nie są takie złe. Ale robiłam to bez przepustki prasowej i bez profesjonalnego aparatu fotograficznego - mimo wszystko, było fajnie.  

 

N (MH): Możesz nam powiedzieć jaki był Twój ulubiony koncert/festiwal, który kiedykolwiek fotografowałaś? I dlaczego jest on dla Ciebie wyjątkowy? 

Silje S. D.: Trudno jest wybrać ulubione, ponieważ było ich tak wiele. Każdy koncert jest wyjątkowy!  

 

N (MH): W tej chwili, koncerty online stają się całkiem popularne. Ale czy myślisz, że regularne festiwale powrócą, jak tylko skończy się sytuacja z wirusem? 

Silje S. D.: Myślę, że będzie to i jedno, i drugie, ludzie tęsknią za ludźmi, za tym, żeby znów być w towarzystwie i czuć się 'żywym'.  

Ale koncert online daje ludziom szansę na nowe doświadczenia i zobaczenie artysty, który inazcej nie odwiedził by ich kraju. 

 

N (MH): Czy masz swoje ulubione zespoły, które lubisz fotografować? A może wykonawcy nie robią dla Ciebie żadnej różnicy?  

Silje S. D.: Miałam to szczęście fotografować wielu moich muzycznych bohaterów przez ostatnie 3 lata, ale o wiele więcej chciałabym uchwycić, jeśli mogłabym wybrać jeden, to chyba Diamanda Galas.  

Ale fajnie jest fotografować młodych i nowych, uwielbiam odkrywać nowe zespoły, to jeden z moich ulubionych plusów koncertowej fotografii.  

I chciałabym mieć szansę pojechać w trasę koncertową i być na scenie razem z zespołem by móc uchwycić ich z bliska, tak jak zaproponowało mi Sum 41 na ich europejskiej trasie kilka lat temu, którą musiałam odrzucić. Jestem ciekawa energii na wielkich scenach z perspektywy artysty i chcę jej doświadczyć.  

 

N (MH): Czy podglądasz innych fotografów? A może raczej skupiasz się na własnej pracy i starasz się ją wypolerować, aż w twoich oczach będzie w 100% niesamowita? 

Silje S. D.: Każdy fotograf jest wyjątkowy, ale nie każdy z nich ma swój własny styl, więc inspiruję tymi, którzy robią swoje najlepiej. Tak samo jest ze sztuką, masz wielu artystów, którzy potrafią kopiować piękne krajobrazy, ale nie pokazują w nich swojej energii, lubię tych, którzy stawiają na to swój osobisty pogląd i perspektywę. 

 

N (MH): Czy wolałaś fotografować pokazy 10-15 lat temu czy teraz? Jaka jest różnica pomiędzy pokazami? 

Silje S. D.: Podobają mi się one wszystkie, każdy koncert jest wyjątkowe.  

 

N (MH): Czy jest różnica w fotografowaniu małych koncertów w porównaniu z różnymi festiwalami? Czy skupiasz się wtedy na różnych wyrażeniach, emocjach, ale także na technicznych rzeczach jak błyskawica? 

Silje S. D.: Podoba mi się to i to, ale potrzebuję przerw, to jest trudniejsze na festiwalach. Jednak nauczyłam się robić przerwy, znaleźć kącik czy coś, bo kiedy za długo jestem w hipernapędzonym nastroju, biorę też na siebie wszystkie wrażenia i wyczerpuję się na wiele dni po festiwalu.  

 

N (MH): Gdybyś miała wybrać fotografowanie swojego wymarzonego zespołu, to który by to był? 

Silje S. D.: Trudno wybrać, lubię tak wiele zespołów i rodzajów muzyki, ale fajnie byłoby być na scenie z Mr. Bungle lub Iron Maiden na ich następnej europejskiej trasie. Właśnie sfotografowałam Mike'a Pattona z jego zespołem Dead Cross, on jest tak fantastyczny do fotografowania, dużo ekspresji przez cały czas. Teraz wydał nowy album z Mr. Bungle, wtedy byłoby fajnie go sfotografować. U Iron Maiden z kolei, dużo dzieje się na scenie, to byłoby prawdziwe wyzwanie, ale i zabawa.  

Następny jest, mam nadzieję, bardzo mały i przyjazny koncert z Enslaved w moim rodzinnym mieście Kongsberg, z około 40 osobami (18 grudnia)!  

 

N (MH): Bardzo dziękuję za poświęcenie czasu i udzielenie odpowiedzi na wszystkie te pytania. Wszyscy bardzo doceniamy Twoją pracę i kreatywność, którą wkładasz w robienie tak pięknych zdjęć!  

Silje S. D.: Bardzo dziękuję za wsparcie, to był inny, zwariowany rok, więc miło było dostać kilka ciekawych i dobrych pytań od Ciebie.  

Questions written by / Edited  by Nott

#blackmetal #deathmetal #thrashmetal #concertphotography #blackmetalphotography #norwegianphotographer #stormdlivephotography